Obesitas is endemisch in vele landen. Onderzoekers wijzen hier op de gevaren van zwaarlijvigheid tijdens de zwangerschap voor het hart... van de foetus!
De studie werd uitgevoerd op muizen, maar volgens de onderzoekers zijn de resultaten perfect verenigbaar met wat er bij de mens gebeurt. Amerikaanse onderzoekers hebben de menselijke maternale fysiologie en het transport van voedingsstoffen door de placenta bij zwaarlijvige vrouwen in een muismodel nagebootst. Dit is de eerste studie die aantoont dat het hart wordt "geprogrammeerd" door de voedingsstoffen die het tijdens het foetale leven krijgt. In totaal kregen 31 vrouwelijke muizen een vetrijk dieet en een suikerhoudende drank, overeenkomend met het klassieke fast-food dieet: hamburger, frieten, gezoete frisdrank (1500kcal). De vrouwtjesmuizen kregen dit dieet totdat ze zwaarlijvig werden en ongeveer 25% van hun oorspronkelijke lichaamsgewicht aankwamen. De controlegroep bestond uit 50 normaal gevoede vrouwtjesmuizen.
De muizen (n=187) werden in utero bestudeerd, evenals na de geboorte op 3, 6, 9 en 24 maanden, met gebruikmaking van beeldvormingstechnieken waaronder echocardiografie en positronemissietomografie (PET). De onderzoekers analyseerden de genen, proteïnen en mitochondriën van de nakomelingen.
De veranderingen in het hartmetabolisme bij de nakomelingen waren sterk geslachtsafhankelijk. De expressie van 841 genen was veranderd in de harten van vrouwelijke foetussen en 764 genen in de harten van mannelijke foetussen, maar minder dan 10% van de genen was in beide geslachten op dezelfde manier veranderd. Interessant is dat, hoewel de hartfunctie van zowel mannelijke als vrouwelijke muizen, geboren uit zwaarlijvige moeders, is aangetast, er verschillen zijn in de progressie tussen de geslachten; mannetjes zijn vanaf het begin aangetast, terwijl de hartfunctie van vrouwtjes geleidelijk verslechtert met de leeftijd.
Verlies-van-functie studies zijn ook nodig om dit mechanisme dat obesitas bij de moeder en de hartfunctie van de nakomelingen in verband brengt te bewijzen en de exacte moleculen die hiervoor verantwoordelijk zijn te identificeren. Natuurlijk gaat het hier om muizen, niet om mensen, en volledige extrapolatie is gevaarlijk, maar dit is waarschijnlijk een nieuwe waarschuwing om zwaarlijvigheid te bestrijden.
Delen via e-mail