Waar komen onze emoties vandaan? Deze vraag is het onderwerp geweest van vele studies zonder ooit een antwoord te geven. Een Zwitserse studie zou echter een tipje van de sluier kunnen lichten.
De meeste studies gebruiken passieve stimulatie om het ontstaan van emoties te begrijpen: ze presenteren vrijwilligers over het algemeen foto's, video's of beelden die angst, boosheid, vreugde of verdriet oproepen terwijl ze de reactie van de hersenen opnemen door middel van elektro-encefalografie of beeldvorming. Het doel is om de specifieke neurale netwerken voor elke emotie te identificeren. De zorg bij deze aanpak is dat het niet-specifieke reacties kan uitlokken. Bovendien zijn emoties volgens sommigen "subjectief": twee personen die met dezelfde situatie worden geconfronteerd, kunnen een andere emotie ervaren.
Onderzoekers in Genève hebben gebruik gemaakt van het "componentprocesmodel" (CPM). Zoals we weten, zal een gebeurtenis een reactie genereren met meerdere componenten: cognitie (nieuwheid of overeenstemming met een doelstelling of normen), motivatie, fysiologische processen (zweten of hartslag) en expressie (glimlachen of schreeuwen). In een situatie die een emotionele respons teweegbrengt, beïnvloeden deze verschillende componenten elkaar dynamisch. Het is hun voorbijgaande synchronisatie die kan overeenkomen met een emotionele toestand.
Zwitserse onderzoekers hebben een videogame ontworpen dat gebaseerd is op de beroemde PacMan. Spelers moeten munten oppakken, de "goede monsters" aanraken, de "neutrale monsters" negeren en de "slechteriken" vermijden om punten te verdienen en door te gaan naar het volgende niveau.
Het scenario omvat situaties die de vier componenten van het CPM-model op een andere manier triggeren. Tegelijkertijd waren de onderzoekers in staat om de hersenactiviteit te meten door middel van beeldvorming, gezichtsuitdrukking door middel van zygomatische spieranalyse, gevoelens door middel van vragen, en fysiologie door middel van huid- en cardiorespiratoire metingen.
De resultaten geven ook aan dat de basale ganglia (kernen), die zich diep in de hersenen bevinden, betrokken zijn bij deze synchronisatie. Deze structuren vormen een punt van convergentie tussen verschillende corticale gebieden, die elk gespecialiseerd zijn in affectieve, cognitieve of sensorimotorische processen. De andere regio's omvatten het sensorimotorische netwerk, de achterste insula en de prefrontale cortex. Volgens de onderzoekers is de betrokkenheid van de somatosensorische en motorische gebieden in overeenstemming met het postulaat van theorieën die emotie beschouwen als een voorbereidend mechanisme voor actie die het lichaam in staat stelt om een adaptieve reactie op gebeurtenissen te bevorderen.
https://journals.plos.org/plosbiology/article?id=10.1371/journal.pbio.3000900
Delen via e-mail