Foto: Shutterstock
Tijdens de ESC in Amsterdam werd een zogenaamde Late Breaking studie gepresenteerd over de werkzaamheid van GLP-1 agonisten bij het verminderen van gewicht en de risico's die gepaard gaan met hartfalen.
Ongeveer de helft van de patiënten met hartfalen in de algemene bevolking heeft een behouden ejectiefractie. (HFpEF) De meerderheid van de mensen met HFpEF heeft overgewicht of obesitas, en er zijn steeds meer aanwijzingen dat obesitas en overtollig lichaamsvet niet alleen maar co-morbiditeiten zijn, maar een belangrijke rol kunnen spelen bij de ontwikkeling en progressie van HFpEF. Patiënten die lijden aan aan obesitas gerelateerde HFpEF ervaren invaliderende symptomen (ademnood, inspanningsintolerantie, zwelling/oedeem) en aanzienlijke lichamelijke beperkingen, wat leidt tot een algehele verslechtering van de kwaliteit van leven. Helaas zijn de behandelingsmogelijkheden beperkt en is er nog geen goedgekeurde therapie die specifiek gericht is op het obesitasfenotype van HFpEF.
Van semaglutide, een krachtige glucagon-like peptide-1 (GLP-1)-receptoragonist, is al aangetoond dat het aanzienlijk gewichtsverlies induceert bij mensen met overgewicht en obesitas. De STEP-HFpEF studie had als doel om de hypothese te evalueren dat behandeling met semaglutide niet alleen symptomen, fysieke beperkingen en inspanningscapaciteit significant zou kunnen verbeteren, maar ook gewichtsverlies zou kunnen induceren bij patiënten met HFpEF en obesitas.
De dubbelblinde, placebogecontroleerde STEP-HFpEF-studie werd uitgevoerd in 96 centra in 13 landen in Azië, Europa, Noord-Amerika en Zuid-Amerika. Deelnemers, die allemaal de diagnose HFpEF hadden (linkerventrikel ejectiefractie ≥45%), een body mass index (BMI) ≥30 kg/m2, hartfalen symptomen en functionele beperkingen (New York Heart Association functionele klasse II-IV en Kansas City Cardiomyopathy Questionnaire Clinical Summary Score [KCCQ-CSS] <90 punten), werden gerandomiseerd in een 1.: 1 gerandomiseerd om ofwel een wekelijkse dosis subcutane semaglutide 2,4 mg of placebo te ontvangen gedurende 52 weken. Primaire eindpunten waren veranderingen in KCCQ-CSS-score en lichaamsgewicht ten opzichte van de uitgangswaarde op week 52. Bevestigende secundaire eindpunten waren verandering in 6-minuten loopafstand (6MWD), een samengesteld eindpunt inclusief overlijden, hartfalengebeurtenissen en veranderingen in KCCQ-CSS en 6MWD, evenals verandering in C-reactief proteïne (CRP), een ontstekingsmarker.
De resultaten zijn veelbelovend. De studie voldeed aan beide primaire eindpunten en alle bevestigende secundaire eindpunten. Deelnemers die werden behandeld met semaglutide ondervonden een significant grotere verbetering van de symptomen van hartfalen en lichamelijke beperkingen, met opmerkelijk gewichtsverlies, vergeleken met degenen die een placebo kregen. Deze studie is van groot belang omdat het de eerste poging is om een farmacologische benadering te gebruiken om specifiek obesitas aan te pakken bij de behandeling van HFpEF. De auteurs concluderen dat obesitas niet simpelweg een comorbiditeit is bij HFpEF, maar een onderliggende oorzaak kan zijn die therapeutische interventie verdient. Artsen en artsen zullen waarschijnlijk hun benadering van de behandeling van HFpEF opnieuw evalueren in het licht van deze bevindingen, waardoor een therapeutische leemte wordt opgevuld voor deze kwetsbare patiëntenpopulatie.
Delen via e-mail