Neurobiologisch onderzoek zit altijd vol verrassingen. Amerikaanse en Franse wetenschappers hebben een verrassende ontdekking gedaan over de signalen die ons netvlies...
Tot nu toe werd gedacht dat alle informatie die het oog treft en door het netvlies wordt omgezet in elektrische hersensignalen een overdracht van stimulerende berichten was, maar het blijkt dat dit niet noodzakelijkerwijs het geval is. Onderzoekers van de Northwestern University (Illinois, VS) en de Grenoble University (Frankrijk) hebben bepaalde verantwoordelijke netvliesneuronen in een muismodel geblokkeerd. Toen deze neuronen niet meer functioneerden, was een kleine afname van de helderheid al effectief in het aanpassen van de circadiane ritmes in deze muizen.
Dit is een onderbewustzijnsverschijnsel, net als de krimp van de pupillen bij helder licht. In tegenstelling tot wat vaak wordt gedacht, is het een echt actief fenomeen van remming. Zoals de onderzoekers uitleggen, voorkomen deze remmende signalen dat onze circadiane klok zichzelf reset bij weinig licht en voorkomen ze een vernauwing van de pupillen bij weinig licht, die beide adaptief zijn voor een correct zicht en dagelijks functioneren. Deze resultaten geven een verklaring waarom ons oog zo gevoelig is voor licht.
Het suggereert dat er een signaal van het oog is dat de herschikking van de circadiane ritmes actief remt wanneer het omgevingslicht verandert, wat onverwacht was. Dat is logisch, want het zou niet helpen als onze circadiane ritmes werden verstoord door kleine veranderingen in het licht. Dit mechanisme verklaart ook, in ieder geval voor een deel, waarom uw pupillen zich niet verkleinen totdat het felle licht intensiever wordt.
A noncanonical inhibitory circuit dampens behavioral sensitivity to light
Delen via e-mail