Foto: Shutterstock
Als we geconfronteerd worden met een ziekte waarvan de diagnose definitief zou zijn en waarvan de aandoening ongeneeslijk is, wordt elke nieuwe onderzoeksweg onvermijdelijk gezien als hoop.
Dit is fundamenteel onderzoek dat wordt uitgevoerd op muizen. De gevolgen voor de mens kunnen echter snel zijn. Het is al enige tijd bekend dat dopaminerge activering ontbreekt. Meer recentelijk hebben sommige auteurs aangetoond dat dopaminereceptoren en histaminereceptoren sterk op elkaar lijken.
In het diermodel vonden ze dat muizen met de ziekte van Huntington, maar asymptomatisch op 2 en 4 maanden, hetzelfde receptorcomplex hadden als gezonde muizen. Daarentegen hadden de symptomatische zieke muizen deze keer met 6 en 8 maanden het receptorcomplex niet meer. De individuele receptoren waren nog steeds aanwezig, maar toen het stadium verder gevorderd was, werkten de eiwitten niet meer samen.
De onderzoekers testten een anti-histamine, thioperiamide, op de zieke muizen in relatie tot beweging, leren en geheugen. De behandelde muizen wisten hun evenwicht te bewaren, net als gezonde muizen. Ze zijn ook geslaagd voor een geheugentest.
Het team onderzocht vervolgens of deze resultaten te wijten waren aan de behandeling met behoud van de D1R-H3R-complexen. Weefselstudies van behandelde en onbehandelde muizen toonden aan dat alleen behandelde dieren op de leeftijd van zes en acht maanden nog H3R/D1R-complexen hadden.
Tot slot werden monsters van menselijk hersenweefsel onderzocht op de aanwezigheid van D1R-H3R-complexen. Zij vonden dat D1R-H3R complexen aanwezig waren bij zowel gezonde personen als mensen met de vroege ziekte van Huntigton. Bij mensen met een meer gevorderde ziekte waren D1R-H3R-complexen daarentegen bijna afwezig.
Delen via e-mail