Deze betreffen zowel acuut als chronisch hartfalen. Het is een uitdaging om te proberen ze in extenso weer te geven, het artikel is vrij beschikbaar. Hier zijn er een paar van.
Patiënten met hartfalen (HF) worden ingedeeld op basis van hun linker ventrikel ejectiefractie (LVEF). Indien deze tussen 41% en 49% ligt, worden deze patiënten geacht een "licht verminderde" LVEF te hebben. Bij de diagnose worden natriuretische peptidemeting en echocardiografie aanbevolen.
Voor HF-patiënten met verminderde ejectiefractie worden ACE-remmers of NRTI's, bètablokkers, MRA's en SGLT2-remmers als standaardbehandelingen aanbevolen.
Geavanceerde HF-strategieën (harttransplantatie) kunnen aangewezen zijn bij geselecteerde patiënten.
De deskundigen merken op dat tot dusver geen enkele behandeling de mortaliteit en morbiditeit bij patiënten met hartfalen met bewaarde ejectiefractie heeft kunnen verminderen, maar dat het wel mogelijk is hun levenskwaliteit te verbeteren. Daarom wordt in de richtsnoeren de nadruk gelegd op het belang van multidisciplinair beheer.
Zij benadrukken ook het belang van lichaamsbeweging om het aantal ziekenhuisopnames ten gevolge van deze ziekte in het bijzonder te verminderen.
Voor patiënten met diabetes type II bevelen de deskundigen aan dat zij worden behandeld met SGLT2-remmers.
Patiënten moeten periodiek worden gescreend op bloedarmoede en ijzertekort en ijzersuppletie moet worden overwogen bij symptomatische patiënten met een LVEF <45% en ijzertekort, en bij patiënten die recent voor hartfalen in het ziekenhuis zijn opgenomen en een LVEF ≤50% en ijzertekort hebben.
Delen via e-mail