Bij gebrek aan een vaccin en een specifieke behandeling tegen SARS_Cov-2 is de enige oplossing die wordt voorgesteld sociale distantiëring wordt genoemd. Terwijl we eerder van fysieke distantiëring zouden moeten spreken. Duitse onderzoekers observeren de effecten...
Het is duidelijk dat wat we vandaag weten waarschijnlijk de belangrijkste internationale gebeurtenis is die de hele planeet heeft getroffen sinds de Tweede Wereldoorlog. In het licht van een dreiging dwingen onze kudde instincten ons echter om samen te komen. Voor neurowetenschappers in München staan we dus voor een dilemma, en het is dit dilemma dat op dit moment onze grootste uitdaging is.
Voor deze Duitse onderzoekers is het probleem dus niet een egoïstische reactie op een crisis of een weigering om de risico's te erkennen. Voor hen is het eerder een bewijs dat mensen die met acuut gevaar te maken hebben, meer sociaal contact zoeken. Bedreigende situaties maken ons nog coöperatiever en meer sociaal ondersteunend dan we gewoonlijk zijn. Deskundigen zeggen dat "sociaal contact geen "pluspunt" is, wat we vrijelijk kunnen weigeren. Ze maken deel uit van wat wij noemen normaliteit."
Voor onderzoekers zijn sociale netwerken die in de prepandemische fase als uitgesproken asociaal werden ervaren, nu een aanvaardbaar en effectief alternatief voor het gebrek aan fysiek contact. Maar specialisten weten nog niet hoe lang dit alternatief bevredigend kan blijven voor onze tijdgenoten. Sociale of fysieke afstandelijkheid gaat in tegen onze natuurlijke neigingen van geëvolueerde menselijke samenlevingen. Zij dringen er echter op aan dat sociale netwerken in de huidige situatie ook een wapen zijn voor de volksgezondheid.
Pandemics and the great evolutionary mismatch
Delen via e-mail